... νομίζω πως η εικόνα της απάθειας, βρίσκεται κάπου μεταξύ ατόμων που χειρίζονται συνειδητά άλλα άτομα (ως απότερο σκοπό το κέρδος, το ατομικό συμφέρον) και αυτών που πάσχουν ιδιαίτερα από ανασφάλεια.
Γίνεται με τον καιρό ένα μονόχνωτο βίωμα, ορατό μα και αντίστοιχα επικίνδυνα αόρατο.
Στέρεα η απάθεια, παγιώνεται και ριζώνει από το συναίσθημα του φόβου με αποτέλεσμα να βρίσκεται το άτομο σε κενό αδιέξοδο. Για τους περισσότερους, ο πιο "ασφαλής" τρόπος σε κατάσταση απάθειας, είναι να πατήσει το άτομο "νοητικά" στο τηλεκοντρόλ την παύση, όπως γίνεται με το πάγωμα των ανθρωπίνων σχέσεων ή το παράδειγμα της αυτοκτονίας ή αυτό της εγκατάλειψης κ.ά.
Η απάθεια γίνεται ορατή και μάλιστα με τον πιο συγκεκριμένο τρόπο, αυτόν της ταπεινής και άνευ όρων παράδοσης. Γίνεται συνάμμα επικίνδυνα αόρατη, καθώς οι βιωματικές επιπτώσεις στα άτομα αποτελούνται και συντελούνται αρθροιστικά. Δηλαδή, δεν αφορά μόνο στο ατομικό βίωμα αλλά σε ολόκληρη την γεννεά των γεννεών μίας ολόκληρης φυλής, όπως αυτής των Ελλήνων. Αφορά στον τελευταίο της γενιάς, δηλαδή τον γηραιότερο, επειδή " φεύγει - θα κοιμηθεί ", ως και στον πρώτο της γενιάς, δηλαδή τον νεότερο.
Καλό είναι για το ανθρώπινο γένος, να δούμε τα πράγματα κατάματα και να εργαστούμε σκληρά με ζήλο, με αγάπη και ειλικρίνεια!
